Respuesta a: Ekologistak Martxan Bizkaia egiturari buruzko HAUSNARKETA PROZESUA

Inicio Foros (eusk) Haurnarketa Prozesurako FOROA froga Ekologistak Martxan Bizkaia egiturari buruzko HAUSNARKETA PROZESUA Respuesta a: Ekologistak Martxan Bizkaia egiturari buruzko HAUSNARKETA PROZESUA

#13582
Komunikazioa Ekologistak Martxan
Invitado

Reflexión general sobre Ekologistak Martxan de Martin

Bastantes veces he(mos) comparado lo que hacen otras organizaciones, a veces sintiendo incluso envidia (sana, por supuesto!).

Yo aquí pondré el ejemplo de Bizi! de Iparralde (Baiona).

Obviamente, siempre pueden ser versiones idealizadas en las que por ejemplo desconocemos sus limitaciones, conflictos internos y externos, desgaste… o no… pero siempre viene bien fijarse y cuestionar por qué unos sí y otros no. El caso de comparar con Bizi! es obvio: es una organización también ambientalista (aunque se centran en el tema de Cambio Climático – por ejemplo tienen acordado con otras organizaciones que trabajan unas y que otras y luego asisten a las convocatorias de unos y otros – no compiten entre ellas) y también social (se declaran «altermundialistas» – anti-globalización). Obviamente somos organizaciones distintas, con planteamientos distintos, en realidades distintas.

Lo que llama la atención son el carácter de sus propuestas (a nivel personal – entiendo que esto podría ser un debate también, y entiendo que puede ser interesante invitarles también para intercambiar modelos de organización, etc, a la vez de ahondar en una coordinación vasca), algunas bastante arriesgadas, algunas pretenciosas, pero bien organizadas (por lo menos parece desde fuera), con un número considerable de personas participando – además de otros elementos como la apariencia de cara a proyectar la acción y como se va a percibir, etc. Aquí habría varias cosas:
– por un lado el realizar acciones, que puede ser la entrega de firmas en el Gob Vasco
– por otro cómo, cómo rentabilizarlas, etc

Pero sobre todo como lo hacemos como grupo, como organización.

En ese sentido entiendo que favorecería otro tipo de organización (propuesta anterior), una organización más piña, en lugar de una acción convocada por los tres de una comisión seguramente con su sola participación.

Por otro en el «cómo»creo que deberíamos currarlo más, con talleres, con debate: cuales son los objetivos, cómo comunicamos la idea, cómo llegar a la peña, cómo llegar a los medios, y sobre todo como nos lo pasamos bien!

Aspecto muy importante: tener claro por qué estoy aquí: porque me lo creo, porque quiero cambiar las cosas, poque entiendo que esta gente y desde aquí lo puedo hacer (en su medida), pero también porque me lo paso bien y porque quiero estar con esta gente (por lo meno con bastantes de ellos…). Cuestiones básicas pero que hay que plantear. Porque si no hay nada de esto, o alguna no se cumple, es mejor no estar.

Para todo esto hay muchas posibilidades: algo práctico pueden ser formularios con los requerimientos para una acción, donde se plantea desde cual es el objetivos a todo lo demás, a cuestiones más prácticas. Haberlos haylos.

Otro requerimiento imprescindible es la participación, como organización horizontal qué somos, de TODAS desde el debate de la acción, a los roles, responsabilidades, etc. En el caso de Bizi! está claro el no protagonismo (aunque a veces no ocurra así por el compromiso de algunas de ellas). Con el tema de género, está claro que hay que potenciar la participación femenina, y eso pasa por cambios de actitud y autocrítica. Además somos más tíos, así que alguno de nosotos de vez en cuando, cuando quiera hablar, tiene que callarse, para dar opción a todas. TODO el mundo debe sentirse parte de la organización y eso sólo ocurre cuando se participa (a veces para ello hay que proponer, delegar, etc). Sí de verdad queremos tener un efecto en la sociedad y el medio ambiente, y de verdad queremos que la gente participe en nuestra organización tenemos primero que tener claro que les ofrecemos, como pueden participar, y luego si eso es satisfactorio, interesante o no.

En el caso de Bizi! llama la atención el gran nivel de participación. esto por ejemplo evidencia que la gente sí quiere hacer cosas, sí quiere trabajar, sí quiere luchar, en contraste con una idea que creo generalizada de que afuera a la gente le da igual, o que nadie se preocupa por estos temas, o como leí en un artículo hace poco, que no lo consideran «sexy». Ahora, el problema puede estribar en cómo lo planteamos, qué ofrecemos. Pero sabiendo eso, nos podemos preguntar eso (¿en qué fallamos?) e intentarlo también. Lo que está claro es que de plantearse, sabiendo hacerlo bien, podríamos conseguir que un tema concreto fuera de verdad de interés general y asumido por la sociedad (ahí está por ejemplo como se ha asumido la recogida selectiva por ejemplo en algunas zonas).

Otro aspecto que me parece primordial en la organización es el debate. Gozamos de muchas herramientas como la web, boletín, revista… la información fluye. Organizamos charlas, talleres… tenemos una librería con títulos actualizados e interesantes. Ahora no un centro de documentación pero ahora también libros de referencia en la Ekoetxea (quizás esto sería algo a discutir cómo (en mi opinión) lo mejoramos, porque creo que es importante). A veces quizás faltaría más formación en aspectos concretos, o más profundos, para nosotras más que temas/actividades de carácter general.

La valoración y autocrítica de lo que hacemos también es primordial. Con muchas cosas seguimos inercias, entramos en una cosa sin salir de otra, pero la valoración es imprescindible porque sino podemos estar perdiendo el tiempo repitiendo una misma actividad con (por ejemplo) un resultado no deseado y desgastándonos.

Positivismo: porque a parte de todo esto, y dentro de lo mucho mejor que podríamos hacerlo hay que valorarlo… y hacemos, mucho, cuentan con nosotras mucho (los medios, otras organizaciones, políticos, y hasta el vecino al que le han cortado un árbol!) y lo hacemos de esa forma altruista, voluntaria, etc. Muchas durante tantos años. Por lo tanto: a valorar también lo que se hace bien, y lo que se hace a secas. Y felicitarnos por todo ello.

Volviendo a Bizi! creo que otra a valorar es la forma de plantear las cosas, de forma que se intenta hacer algo que llegue, que llame la atención, que sea novedoso, etc. Y al mismo tiempo, así, que satisfaga al activista. Con todo esto, de nuevo, la participación de todas, el sentirse parte, creo que es primordial. Aquí entra también el empoderar a la gente, y a las que son nuevos, o son más retraidos, etc hacerles sentirse cómodas. En caso de acciones que supongan un riesgo, o que se vean como tal, estudiar las repercusiones, pero intentar quitar hierro, hacer que la gente se encuentre a gusto, etc.

Todo esto no nos es ajeno: nos hemos subido a chimeneas, cortado carreteras, ocupado obras, etc. Es tenerlo más sistematizado, más integrado en nuestro psique y saber socializarlo mejor – tenerlo más presente también, y cómo no, utilizarlo más también (pero eso corresponde a limitaciones también). El movimiento antimilitarista también viene de esa escuela, y algunos como el MOC tienen todo esto bastante trillado (por lo que sé – y también porque quizás si quisiéramos ahondar en esta línea podrían compartir con nosotras).

Bizi! además creo que tiene claro el cambiar no solo con acciones sino desde la base. La gente no es algo lejano (las instituciones tampoco, quizás es la idiosincrasia de Iparralde), pero sí plantean muchas cosas con participación general. Esto primero hay que planteárselo: lo quiero o no. Quiero que la gente (en general) participe (por ejemplo) en la lucha contra el Cambio climático o no. Y luego como lo hago, pero para ello partiendo de que
– la gente (en general) quiere cambiar
– que yo puedo llegar a la gente y hacer que entiendan, acepten o adopten mis planteamientos y sumarse a mis demandas
Luego entiendo que el planteamiento debe ser simplificado, y asumible por la sociedad. Y que debemos buscar frentes comunes, colaborativos

Para todo esto, creo que se parte de otra forma de plantear las cosas, de organizarse, de participar y de empoderar a los que participan. Parte de esas formas las podemos valorar y adoptar, y otras puede que no nos interesen. También debemos aplaudir la imaginación y creatividad, además del trabajo, puestos en tanta actividad, y ser conscientes que tenemos un gran potencial. Para algunas cosas quizás falte saber más cual es el potencial total, que conocimientos que me faltan tienen otras o como puedo completar los míos.

En algunos casos creo que seguimos esas inercias y que mientras van surgiendo otras propuestas, con las que nos coordinamos o no, que van por su lado, etc. Quizás falte también reflexión general (no sólo nosotras estamos mal, seguimos inercias, estamos mal organizados!): la cosa esta jodida y queremos revertir el orden – estamos haciendo mucho, pero ¿es la forma? cómo lo hacemos? entre todas/muchas organizaciones, ver como podemos aglutinar todavía más los esfuerzos y ser más eficaces.

Con muchas de estas cosas, lo dicho antes, positivas en cuanto a lo que podemos aspirar/conseguir como con lo que ya hacemos. Porque por ejemplo, dentro de la organización, en muchos sitios se trabaja a pie de calle impulsando propuestas concretas y en las que participa la comunidad.

La cuestión es: seguir así… pero mejor!

(Mucha o de lo planteado se pueden valorar, o aceptar, y muchas se les puede dar otra vuelta, o se pueden concretar, para lo que estaré dispuesto también).

Muxu bat eta AURRERA!

(y espero ganar el premio de redacción, aunque algunas ideas no hayan quedado muy claras – es que el tema se las trae!!!)